Previous Page · Next Page
24 X 2019 w Książnicy Kopernikańskiej odbył się Wieczór Toruński i podniosła uroczystość z okazji „100 lat PCK w Toruniu i na Pomorzu”.
Członkowie najstarszej polskiej organizacji humanitarnej wchodzącej w skład Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca świętowali w Toruniu w swym gronie, ale i wraz ze swymi parterami i przyjaciółmi.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zwołano 18 stycznia 1919 naradę wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji kierujących się w działaniu ideałami Czerwonego Krzyża.
Organizacje te podczas narady odbywającej się pod patronatem Heleny Paderewskiej utworzyły Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża (PTCK).
W Toruniu był to czas pracy spontanicznej i bez ram statutowych – lata 1918-1919, opisała je Helena Piskorska (wówczas red. toruńskiego pisma „Żebraczek Bezdomnych”). W mieście już 1918 celem niesienia pomocy ofiarom I wojny światowej, powstała Polska Opieka Czerwonego Krzyża (POCK). Opieka uruchomiła stacje żywnościowe (także na terenie Dworca Głównego), schroniska i pomoc medyczną. Współpracowano wówczas z polską Radą Żołnierską, którą reprezentował m.in. Ludwik Makowski, pomagała ofiarnie i Wanda Szuman (cała rodzina Szumanów i Piskorskich wykazała się ogromną ofiarnością). Bazowano na ofiarności publicznej. POCK 18 I 1919 przekształciła się w PTCK, Oddział w Toruniu.
Pierwszoplanowym zadaniem Towarzystwa było rozszerzenie działalności na całe Pomorze. Porozumienie między organizacjami poszczególnych miast i powiatów nastąpiło na Zjeździe Delegatów 24 II 1920: „(…) gdzie się rozgrywała główna akcja czerwonokrzyska. Otóż biura Okręgu i Oddziału miejscowego [toruńskiego], a także gospoda żołnierska mieściły się w pokojach parterowych gmachu, zwanego „Muzeum”, przy ul. Wysokiej [12 ob. 16], który (…) zajmuje Książnica Miejska im. Kopernika. W sali, gdzie dziś nikt nie mąci ciszy magazynu bibliotecznego, wrzała wtedy najistotniejsza praca. Tam przyjmowano dary, pakowano paczki, udzielano porad i wyjaśnień, pisano i czytano rodzinom listy z frontu. Przeszło tędy wiele łez i bólu, przeszło wiele ofiarności i miłosierdzia”. (I dziś może PCK liczyć na Książnicę, aktualnie Książnicę Kopernikańską).
Na zjeździe zadecydowano o utworzeniu Okręgu Pomorskiego PTCK, którego siedzibą stał się nasz Toruń. Pierwszym prezesem nowopowstałej organizacji został Zdzisław Dandelski (1919-1920), a jego następczynią została Helena Steinbornowa (1921-1923). W latach 1920-1928 liczba oddziałów PCK na Pomorzu wahała się w granicach od 20-40. A członkowie Polskiego Czerwonego Krzyża, (nowa nazwa obowiązywała od 1927), w mieście i woj. pomorskim podjęli różnorodną działalność m.in. szkolono siostry pogotowia sanitarnego, organizowano i szkolono drużyny ratowniczo-sanitarne, ratowników rzecznych (pracowali nad Wisłą w Toruniu i Grudziądzu) i morskich, zorganizowano pogotowie drogowe. Ustawa o zmianie granic województw (1938) zakończyła okres działalności Okręgu Pomorskiego na terenie kilku województw. Od tego momentu kompetencje PCK obejmowały tylko teren województwa pomorskiego, a dokładniej obszar wojskowy w granicach VIII DOK.
Nie tylko Książnica toruńska od lat była przyjacielem braci z PCK, także Towarzystwo Miłośników Torunia – zarówno dziś, kiedy prezes prof. Krzysztof Mikulski, był szefem Honorowego Komitetu Organizacyjnego tego pięknego jubileuszu, i został zasłużenie uhonorowany medalem. Ale i w czasach II RP, ówczesny prezes ToMiTo, dr Antoni Ryniewicz był zaangażowany w pracę czerwonokrzyską, otrzymał za swą pracę Honorową odznakę PCK. Miasto pamięta o Jubilatce, pośród toruńskich ulic znajdziemy i ulicę PCK, czy rondo/plac Honorowych Dawców Krwi.
Okolicznościową wystawę, pod tym samym tytułem co wieczór, która towarzyszyła imprezie, będzie można zobaczyć jeszcze do końca roku w holu biblioteki. A tam m.in. o tym, że w 1921 gen. Józef Haller powołał Koła Młodzieży PCK – czym zapoczątkował Ruch Młodzieżowy Polskiego Czerwonego Krzyża, który działa nieprzerwanie i integralnie z PCK.
Doskonałym przykładem działającego w okresie II RP takiego koła na Pomorzu jest koło szkolne PCK z Grzywny (pow. toruński). 1 IX 1933 w Publicznej Szkole Powszechnej im. Franciszka Żwirki w Grzywnie rozpoczęła pracę nauczycielka Janina Sakrajda, która od tr. do 1939 prowadziła zajęcia dla najmłodszych dzieci popularyzujące ideę PCK. W sumie do tego koła szkolnego PCK przystąpiło ok. 30 % uczniów tej szkoły. (J. Sakrajda to późniejszy żołnierz AK, ps. konspiracyjny „Hanka”, nauczycielka klas początkowych w Grzywnie i Toruniu, prowadziła również tajne nauczanie w Toruniu).
Na wystawie także ciekawa kolekcja dokumentów życia społecznego (DŻS), ze zbiorów obecnego Oddziału Rejonowego PCK w Toruniu (okolicznościowe medale, odznaki, pocztówki, kalendarzyki, breloczki itp.), czy materiały z zakładowych toruńskich kół PCK, i Klubów Honorowych Dawców Krwi.
Serdecznie zapraszamy.
dr Katarzyna Tomkowiak
Mirosław A. Supruniuk
Archiwum i Muzeum Emigracji w Toruniu
25 lat starań o ochronę dziedzictwa kulturowego emigracji polskiej
Wydawca: Uniwersytet Mikołaja Kopernika
Toruń 2018
Sygnatura SIRr XXIXb/39
Autorem książki jest dr hab. Mirosław A. Supruniuk twórca Archiwum Emigracji.
Opisuje on w swoich wspomnieniach niezwykle ciekawą historię powstania Archiwum Emigracji.
Przeczytamy o jego zainteresowaniu literaturą emigracyjną jeszcze przed 1989 rokiem i o pierwszych wyjazdach do Londynu i Paryża po 1990 roku.
Tam spotykał się i rozmawiał z niezwykłymi ludźmi:
- Stefania Kossowską – ostatnią redaktorką londyńskich „Wiadomości”
- Karoliną Lacnckorońską
- Edwardem Raczyńskim
- Januszem Kowalewskim
- Krzysztofem Muszkowskim
- Janem Badenim
- Zdzisławem Broncelem
- Niną Karsov
- Jerzym Giedroyciem – redaktorem paryskiej „Kultury”
- Zofią Hertz
- Olgą Scherer
- Janem Lebensteinem
- Władysławem Żeleńskim
- Zofią Romanowicz
- Kazimierz Romanowiczem – właścicielem księgarni polskiej „Libella” i Galerie Lambert
W 1993 roku Stefania Kossowska postanowiła przekazać Uniwersytetowi Mikołaja Kopernika w Toruniu najcenniejsze na emigracji archiwum literackie, czyli dokumentację redakcyjną tygodnika „Wiadomości”.
W tym samym roku również Jerzy Giedroyć postanowił przekazać do Torunia księgozbiór Józefa Czapskiego, przechowywany w siedzibie „Kultury” w Maisons-Laffitte.
Również w 1993 roku Kazimierz Romanowicz zamknął swoją księgarnię i galerię, które działały w Paryżu od 1946 roku i wszystkie dokumenty związane z ich działalnością powierzył Bibliotece Uniwersyteckiej w Toruniu.
Archiwum Emigracji było tworzone na początku przez trzy osoby: Mirosława i Annę Supruniuków oraz Joannę Krasnodębską.
Stanowi obecnie pracownię w Bibliotece Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Archiwum Emigracji gromadzi spuścizny pisarzy, publicystów, wydawców, ludzi nauki i artystów emigracyjnych, ich księgozbiory, archiwa redakcji czasopism, oficyn wydawniczych i księgarskich oraz instytucji kulturalno-społecznych działających na emigracji w XX wieku.
Archiwum pozyskało już ponad 300 kolekcji archiwalnych, bibliotecznych i artystycznych z całego „polskiego” świata, stając się najważniejszym ośrodkiem w Polsce dokumentującym dorobek kulturalny wychodźstwa polskiego po 1939 roku.
W książce opisano okoliczności powstania i pierwsze lata funkcjonowania Archiwum Emigracji.
Przedstawiono również zasób Archiwum Emigracji, najcenniejsze zespoły, cenne dokumenty, materiały archiwalne, pamiątki związane z nazwiskami kilkuset osób.
Archiwum Emigracji zajmuje się również badaniami naukowymi i promocją badań nad emigracją.
Cały czas powiększa się również kolekcja sztuki emigracyjnej.
Na przykład w 2003 roku Witold Leitgeber z Londynu podarował Archiwum Emigracji zbiór blisko tysiąca grafik, akwarel i szkiców Konstantego Brandla.
W związku z tym Uniwersytet Mikołaja Kopernika powołał w 2005 roku Muzeum Uniwersyteckie w Toruniu, które prezentuje na wystawach i ekspozycjach zbiory sztuki polskiej na świecie.
Do tej pory zrealizowano już prawie 100 ekspozycji w Toruniu, ale także w innych miastach Polski, Litwy, Francji i Anglii.
Wydział Nauk Ekonomicznych i Zarządzania 1968-2018
Wspomnienia
pod redakcją Piotra Jaworowskiego i Włodzimierza Karaszewskiego
Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika
Toruń 2018
Sygnatura SIRr XXXIa/85b
Książka została wydana ku uczczeniu jubileuszu 50-lecia Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania.
Książkę otwiera wstęp historyczny zawierający rys dziejów Wydziału.
Następnie przypomniano historię budowy nowego gmachu Wydziału.
Część druga książki zawiera wspomnienia pierwszych studentów i absolwentów wydziału.
Swoimi wspomnieniami podzielili się Janusz Gawron, Bożena Mancewicz primo voto Karol, Elżbieta Żukowska-Stelmach i Włodzimierz Karaszewski.
Część trzecia książki zawiera biogramy zmarłych pracowników Wydziału.
Wśród wspominanych znaleźli się:
- Stanisław Leszek Bagdziński
- Jerzy Bień
- Włodzimierz Brzezin
- Zbigniew Cieśliński
- Janusz Czarnek
- Kazimierz Czyżniewski
- Marek Drewiński
- Waldemar Goettig
- Witold Jarzembowski
- Tadeusz Kisielewski
- Roman Kiżuk
- Ryszard Kukier
- Alfred Kulwicki
- Jerzy Liczkowski
- Alfons Mykaj
- Zygmunt Narski
- Władysław Radzikowski
- Roman Radzikowski
- Tomasz Skąpski
- Kazimierz Sokołowski
- Irena Staszkiewicz
- Jerzy Tomala
- Alicja Tylenda
- Lech Urliński
- Elżbieta Zielińska
- Zygmunt Zieliński